Paddy’s avonturen – Sultans Trail

De SultansTrail (ST) van Oost naar West in de wintermaanden het verhaal van Paddy Devlin

Mijn motivatie is dat ik me verveelde op mijn werk. Ik werkte op kantoor en dag in dag uit droomde ik over buiten in de frisse lucht zijn, in de bossen, in de bergen. Ik had gelezen over mensen die lange-afstands-wandelingen over continenten maakten en dacht, eigenlijk is er geen goede reden die mij ervan weerhoudt om hetzelfde te doen. Helemaal omdat ik nog jong ben (28) en theoretisch gezien in de bloei van mijn leven zou moeten zijn. Ik wil niet terug naar de baan die ik deed wanneer ik mijn wandeltocht heb afgerond, dus de lange onderbreking geeft mij de tijd om mijn opties te overdenken en ervoor te zorgen dat ik een plan heb na afloop (na een paar dagen wandelen door de Oostelijke Rodopen zit ik er nu aan te denken om naar Bulgarije te verhuizen).

Het volgen van de ST in Turkije en Bulgarije is perfect omdat het mij de gelegenheid geeft om de vaardigheden van het winterse lange-afstands-wandelen onder de knie te krijgen zonder dat ik al teveel hoef na te denken over het plannen van de route. De GPX-bestanden van ST zijn een geschenk uit de hemel. Als ik voldoende vertrouwen heb opgebouwd over het wandelen verlaat ik de ST en ga mijn eigen weg volgen.

Ik wil hoe dan ook ongeschonden terugkomen van deze trip dus ik heb alles tot in de puntjes voorbereid. Ik denk dat overleven in de bergen in de winter grotendeels afhangt van drie dingen ( die net zo goed relevant zijn voor alle bergwandelingen of wandeltochten op afgelegen plekken). Ik zal die drie dingen opsommen en voor elk onderdeel iets over mijn voorbereidingen vertellen.

Navigatie, ten allen tijde weten waar je bent. Dit is de eerste keer dat ik mijn telefoon intensief heb gebruikt voor navigatiedoeleinden. Ik voel me er niet 100% op mijn gemak mee maar toen ik per post de kaarten voor de Rodopen opgestuurd kreeg realiseerde ik me dat ze volstrekt onvoldoende waren voor een veilige navigatie. Ze zijn 1:100.000 of 1:120.000 en de zogenaamde UTM-lijnen ontbreken (UTM-lijnen zijn een variant op lengte- en breedtegraden het voordeel ten opzichte van lengte- en breedtegraden is dat UTM-lijnen geen kromming hebben, noot vertaler) . Dus besloot ik een GPS-app op mijn telefoon te downloaden, met de ST-tracks erop en een offline Openstreetmap (OSM) kaart als ondergrond. Ik kocht een nieuwe telefoon met maximale batterijcapaciteit plus een powerbank (een soort noodaccu waarmee je de batterij kunt opladen zonder stopcontact, noot vertaler) en die telefoon zit in een waterdichte, stofwerende en schokproef hoes. Tijdens het wandelen is die telefoon aan mij bevestigd via een sleutelkoord. Mocht de telefoon uitvallen dan kan ik terugvallen op mijn kompas en papieren kaarten. In mijn horloge zit ook een GPS waarmee ik mijn locatie kan bepalen zelfs in een sneeuwstorm op een hoogvlakte zonder duidelijke herkenningspunten en zo kan ik mezelf naar de dichtstbijzijnde veilige plek navigeren. Zodra ik in een land kom waar de kaartkwaliteit voldoende is dan wil ik switchen naar navigatie met kaart en kompas met de telefoon als back-up.
Een goede zelfkennis van je eigen fysieke en mentale grenzen en beperkingen. Die kennis is door de tijd heen opgebouwd met dezelfde hulpmiddelen die je ook tijdens je lange-afstands-wandeling meeneemt. De afgelopen vier jaar heb ik in alle seizoenen gewandeld en gekampeerd in Schotland en Noorwegen. Niettemin heb ik het idee dat ik nog veel moet leren. Elke dag check ik voor vertrek het weerbericht en als de voorspellingen er slecht uitzien dan denk ik lang en hard na voordat ik aan de dag etappe begin en bedenk eventuele ‘vluchtroutes’ als de omstandigheden te gevaarlijk worden om veilig te wandelen. Ik probeer mijn grenzen met kleine stapjes te verleggen en let goed op hoe mijn materiaal reageert op het verleggen van die grenzen en of het nog verantwoord is de grenzen nog verder op te rekken.
Goed kampeermateriaal en goed kleding afgestemd op de te verwachten omstandigheden. Ik heb dit onderaan de lijst geplaatst omdat je zonder de eerste twee punten, je jezelf ook met het beste materiaal niet gaat redden. Ik had de afgelopen vier jaar al een flinke voorraad materiaal opgebouwd maar niettemin realiseerde ik me dat deze tocht ambitieuzer dan alles wat ik ooit tevoren had ondernomen. Dus kocht ik enkele maanden voor vertrek drie boeken over lange-afstands-wandelen in zomer en winter en las ze van kaft tot kaft. Ik vergeleek mijn materiaal met het materiaal dat zij suggereerden en kocht een lichtgewicht rugzak, een 4-seizoenen lichtgewicht bivak, een gasstel, sneeuwschoenen, slaapmatje, een bivvy bag (een soort waterdichte jas die je om je slaapzak kunt wikkelen, noot vertaler) en een kooksetje. Dat liep allemaal flink in de papieren maar als ik die kosten deelde door 365 (het aantal te verwachte wandeldagen) kon ik de uitgaven tegenover mezelf goed verantwoorden. Ik heb vijf korte oefentochtjes van 2 tot 3 dagen ondernomen in de 2 maanden voor vertrek om te wennen aan het nieuwe materiaal.

Ten slotte en dit zie ik als een absolute noodzaak voor een solo-wandelaar heb ik een satelliet telefoon bij me zodat ik nooddiensten kan waarschuwen als ik in serieuze problemen kom en ik kan hen mijn locatie doorgeven. De satelliet telefoon werkt overal, heeft geen telefoonsignaal nodig en stelt me in staat berichten aan geliefden en vrienden te sturen en dat is echt super. Je kunt bij het wandelen in de bergen nooit alle risico’s uitbannen, zelfs niet in de zomer. Eén verkeerde beweging kan tot een vervelende kneuzing of een gebroken ledemaat leiden en als dit dusdanig ernstig is dat je jezelf niet meer in veiligheid kunt brengen, dan zal de satelliet telefoon van onschatbare waarde blijken. Ik denk dat dit het meest verantwoorde product is om bij je te dragen als solo-wandelaar en bespaart reddingsdiensten enorme hoeveelheden tijd en inspanning omdat ze geen zoekoperatie hoeven te starten (mogelijk in slecht weer) ze kunnen zich zo snel mogelijk naar jouw locatie spoeden.

In Turkije heb ik geslapen in dorpen en tot dusverre in Bulgarije heb ik de helft van de tijd bivak gemaakt of gekampeerd en de andere helft doorgebracht in hotels of hostels. Zodra ik de hogere en wildere Westelijke Rodopen nader wil ik het grootste deel van de tijd kamperen (weersafhankelijk). Als het weer afkoelt tot min 20 graden, zoals in januari, dan word ik wellicht gedwongen om binnen te overnachten. Als ik langs hutten kom op geschikte momenten dan zal ik ze natuurlijk gebruiken. Ik ben nu in Kardzhali en ga verder westwaarts zodra ik een pakketje van thuis heb ontvangen. De Oostelijke Rodopen zijn echt magisch, majestueus, afgelegen en vol dierenleven. Het weer is goed geweest sinds ik in Bulgarije ben, heldere luchten en weinig wind. Mijn hart zingt terwijl ik wandel en na een paar dagen rust jeuken mijn voeten om weer op pad te gaan.

Voor meer avonturen van Paddy ga naar wanderingpaddy.com (vertaling Arjan Schuiling)

Paddy’s Blog

Paddy Devlin op zijn trektocht door Bulgarije. Lees hier zijn blog!