Blog Paddy Devlin in Bulgarije

BULGARIJE DEEL I –INLEIDING, VERWACHTINGEN, AANKOMST Door d.partick.devlin@gmail.com (paddy)

Inleiding-Sofia in de lente

Als ik hier zo zit om mijn blog te schrijven, bijna twee maanden na aankomst in Bulgarije, zit ik in een warm, zonnig Bulgarije. Vogels zingen en bloemen bloeien overal. De lente is aangebroken zowel op de kalender als zintuigelijk waarneembaar. Ik heb bijna 10 kilo aan winteruitrusting naar huis gestuurd per post en een veel lichter pakket met voorjaar- en zomeruitrusting ontvangen. Ik ben klaar met het doorkruisen van de hoogste en wildste bergen die ik op mijn pad tegen zal komen tot ik deze zomer in de Alpen uitkom en ben zeker aan het eind van het openingshoofdstuk van deze wandeling gekomen. Het pad dat voor mij ligt, als ik daar mijn gedachten over laat gaan, lijkt makkelijker en beter te behappen en het weer vergevingsgezinder dan wat ik heb doorstaan – ik dompel me in onder een (wellicht bedrieglijk) gevoel van zekerheid, tevredenheid en acceptatie van
het heden, de nabije en de wat verdere toekomst. Het is daarom nog best uitdagend om mijn gedachten te transporteren naar begin februari toen ik een flinke reep Griekenland was doorgetrokken en aan de horizon de oostelijke Rodopen van Bulgarije zag opdomen en Bulgarije mijn gedachten steeds meer in beslag begon te nemen. Toch zal ik die gedachtensprong maken en uitleggen hoe ik mij toen voelde, wat er gebeurde toen bij mijn aankomst in Bulgarije, wat er gebeurde tijdens het doorkruisen van het land en mijn gedachten nu ik aan het eind van mijn ‘Bulgaarse periode’ kom.

Verwachtingen voor aankomst – ‘’Slechte mensen, ze doen slechte dingen”

Het meeste van wat ik hoorde en las over Bulgarije was redelijk negatief en soms zelfs ronduit angstaanjagend. Het lezen van het Bulgaarse deel van Clear waters rising van Nicholas Crane (één van mijn belangrijkste inspiratiebronnen tijdens deze wandeling) deed mij de haren te bergen rijzen.
In het midden van de jaren negentig wandelde hij in dezelfde bergen die ik wilde bewandelen en kwam veel mensen met wapens tegen, hoorde veel verhalen over berovingen van reizigers en laat de suggestie hangen dat hij vanuit een passerende auto is beschoten. Die ervaring liet Crane zo schrikken dat hij zo gauw mogelijk naar de vlakten van Turkije vluchtte.

Dan was daar ook de mening van vele Turken waarmee ik Bulgarije besprak, ze drukte me op het hart om voorzichtig te zijn want de Bulgaren zijn: ‘’slechte mensen, ze doen slechte dingen”. Ten slotte maakte ik me druk over fysieke, dierlijke en meteorologische gevaren van het ’s winters door de bergen trekken. De Rodopen zijn één van de laatste bastions van de wilde natuur in een grotendeels dichtbevolkt en getemd Europa. Het gebergte is een granieten massief, grotendeels met bossen bedekt, met wolven- en berenpopulaties.

Begin Januari was het minus 20 graden in De Rodopen en er gingen berichten rond over lokale bevolking die door de barre omstandigheden was bezweken. Mijn kaarten waren basaal, mijn kennis over wat ik kon verwachten beperkt, wat er allemaal aan bijdroeg dat ik mij bezorgd en in gespannen afwachting voelde.

Aankomst en eerste gedachten- grenspolitie, torens met schildwachten, overeenkomsten met Britten….

Op mijn langste wandeldag tot nu toe, zo’n 50 kilometer, liep ik van het Turkse Edirne, dwars door Griekenland naar het Bulgaarse Ivaylovgrad. Bij het naderen van de grens werd het mij duidelijk dat Bulgarije begon waar de vlaktes eindigden en de bergen begonnen (1). Bij de Grieks-Bulgaarse grens (naargeestige torens met schildwachten een zichtbare herinnering aan de tijd dat hier de grens liep tussen het Warschaupact en het vrije Westen). De grenswachten waren bijna komisch ongeïnteresseerd in mij of één van de andere reizigers. Er werd geen woord gesproken- slechts een
grom, een stempel in het paspoort en doorwuiven. Dit stond in zo’n schril contrast met de Turkse  grenswachten, die stonde te grappen en vroegen wat mijn favoriete voetbalteam is, ze wensten me succes en drukten me op het hart snel weer terug te komen naar Turkije.

Ik bereikte Ivaylovgrad bij zonsondergang, vond via Google Maps een onderkomen en zette daarheen koers. Plompe, vervallen fabrieksgebouwen en hele blokken verlopen appartementengebouwen doemden op uit de schemering. Mijn hotel was schoon en zelfs redelijk comfortabel maar toen ik naar beneden kwam voor een hapje eten de verschillen in cultuur en houding met Turkije waren groot. Niemand besteedde enig aandacht aan mij, niet dat ik denk dat ik nu bijzonder veel aandacht verdien, maar ik was in Turkije eraan gewend geraakt dat iedereen nieuwsgierig, betrokken en hulpvaardig was. De bediening was extreem lusteloos, niemand lachte en het menu stond vol met verontrustende voorgerechten als kippenschelpen met cornflakes, ingewanden van lammeren en eendenhart. Tijdens het eten las ik een boek, een tikje gespannen over de gang van zaken in dit land en de stille intensiteit van mij mede disgenoten. Maar het was een vrijdagavond, er was een live band en al snel vulde de ruimte zich en bleek het de uitgaansgelegenheid in Ivaylovgrad te zijn.

Iedereen raakte snel aangeschoten er werd steeds meer gelachen en er barstte allerlei hectische, folkloristische dansen los. Ik was zelf ook een beetje dronken en besloot mee te doen en die avond realiseerde ik me iets belangrijks over de Bulgaren, ze lijken behoorlijk veel op Britten, ze kunnen een kille, onvriendelijke facade optrekken maar met een drankje op zijn ze veel vriendelijker en meteen stond ik zelf ook wat relaxter tegenover de Bulgaren.

Toevoeging

(1) Ik zat hierover na te denken. Hoe komt het dat de Grieken alle goede landbouwgrond bezaten en de Bulgaren waren teruggedrongen in de bergen. Als je in de geschiedenis duikt wordt het duidelijk dat het gebied zwaar bevochten is en dat de bevolking werd
geterroriseerd en heen en weer geschoven tussen beide landen op een ontmoedigend
regelmatige basis. Vanaf het moment, eind 19 de eeuw, dat de Ottomanen eruit werden
geschopt tot het begin van deze eeuw. De huidige grensbepaling tussen Bulgarije en Griekenland dateert uit de periode kort na WOI toen de Bulgaren zich bij de verliezende
partijen had aangesloten en flink wat grondgebied moest afstaan aan Griekenland. De
Grieken kozen toen voor de beste landbouwgronden.

Vervolg deel 2