Als je je tooit met de titel Bulgarije coördinator SultansTrail dan is het wel handig als je zoveel mogelijk delen van de SultansTrail route ook daadwerkelijk hebt afgelegd. Daarom heb ik van 4 tot en met 18 augustus in het gezelschap van zus Marieke, haar vriend Rolf-Jan (RJ) en de Nederlandse Bulgaar Kristian (Kris) Koop van Sofia naar Borino gelopen om het deel van de Bulgaarse route dat ik nog niet goed kende, onder de knie te krijgen.

Begin

Officieel begint de route in het hartje van Sofia bij de moskee maar op onze eerste wandeldag was het ruim boven de dertig graden en verkozen we te beginnen in de zuidelijke buitenwijken. Die buitenwijken liggen al een paar honderd meter boven het centrum en zijn net een paar graden koeler. Onze eerste stop was bij het klooster Dragalevtsi, vervolgens een klein meertje dat vol kikkers en slangen zat en ten slotte de waterval Boyana. Het was één van de weinige dagen dat we als een kwartet liepen en voor aankomst in guesthouse Moten ging Kris weer terug naar zijn huis in Sofia en sliepen wij gedrieën in de gerieflijke berghut op 1840 meter hoogte.

De tweede wandeldag

De tweede wandeldag bleek RJ teveel last te hebben van een soort buikgriepvirus om met Marieke en mij door te wandelen naar de top van het Vitoshagebergte: Cherni Vrah (2290 meter). In plaats van RJ lopen echter honderden mensen met ons mee naar de top. Het is een zaterdag en een tochtje in de bergen is zeer populair bij de Bulgaren. Bij de afdaling naar Yarlovo letten Marieke en ik onvoldoende op en hobbelen vrolijk achter een Duitse wandelgroep aan en komen in plaats van in Yarlovo in het wat noordelijker gelegen Zelehnitsa na een afdaling die ik nog dagenlang in mijn bovenbenen zal blijven voelen.

Ik heb een deel van deze route eerder gelopen in mei 2015 en toen lagen er nog massa’s sneeuw. De palen die helpen met de oriëntatie in sneeuwomstandigheden zijn beplakt met SultansTrail stickers maar zelfs als ik mij volledig uitstrek zitten de stickers een halve meter tot een meter boven mijn uitgestrekte arm zoveel sneeuw lag er de vorige keer nog! S’ avonds worden wij herenigd met RJ die ons via kabelbaan en bus achterna is gereisd naar Samokov waar de eigenaars van guesthouse Zodiac mij nog herkennen en alles willen weten van het SultansTrail project.

In Samokov sluit ook Kris zich weer bij ons aan en gevieren worden we per bus en stoeltjeslift naar berghut Rilski Ezera gebracht samen met duizenden anderen. Gelukkig heeft Kris enige tijd geleden al twee kamers voor ons gereserveerd in dit ’s zomers zeer populaire wandelgebied rond de Zeven Meren. Naast mensen met de meest tot in de puntjes verzorgde bergsportuitrusting zie je hier ook dames rondlopen waarvan je het gevoel hebt dat ze net van de catwalk afkomen met hun hoge hakjes. Ik zie zelfs twee geblondeerde dames met tuttige hondjes in draagzakjes rondlopen hier in het hooggebergte.

Rila-klooster

De volgende dag vertrouwt Kris het weer niet helemaal en gaan wij als trio naar het hoogste punt van onze wandelroute (rond de 2700 meter). Daar spookt het inderdaad wel een beetje maar als we afdalen naar berghut Ivan Vazov zijn de vergezichten weer prachtig. Bij de afdaling van Ivan Vazov naar het wereldberoemde Rila-klooster, op de UNESCO werelderfgoedlijst, trekken we voor de eerste en enige keer onze regenkleding aan. Vanaf het Rila-klooster krijgen we een lift naar Kirolovo Polyana waar we slapen in bungalowtjes. Tenminste Kris, RJ en ik slapen, Marieke is constant onderweg naar de wc en loopt de dag daarop niet mee en krijgt gezelschap van RJ.

Kris is al in het donker vertrokken maar ik haal hem in bij berghut Ribni Ezera. Hij heeft van daaruit al een steile klim gemaakt maar vertrouwde het weer niet en is weer omgedraaid. Samen gaan we nog een keer omhoog, nog een keer omlaag en bij de derde poging zetten we door en belanden in skidorp Semkovo in een luxe spa-hotel waar Kris ’s avonds nog even het zwembad induikt.

Yakoruda

Vanuit Semkovo lopen Kris en ik door naar berghut Tretschenik en krijgen daar van een paar studenten een lift omlaag naar Yakoruda. Een mazzeltje want tijdens de lange autorit omlaag komen we geen enkele andere auto tegen dus het aanbod van auto’s om mee te liften was daar uiterst beperkt. In het gezelige Yakoruda hebben we één van onze leukste overnachtingsadressen bij Ivan en Maria die met name zus Marieke de hele tijd cadeautjes en eten willen toestoppen maar die is daar qua gezondheid nog niet helemaal aan toe.

De volgende dag wil Kris zijn kwetsbare knie wat rust gunnen en weet het Hollandse trio een mooie route naar Smolevo te vinden en komen met de bus terug naar Yakoruda. De dag daarop gaan we met de smalspoorlijn naar de wat grotere stad Velingrad waar we een auto huren. Met die auto rijden we terug naar Smolevo waar we de grootste moeite hebben om weer te reconstrueren waar we de dag daarvoor nu precies waren geëindigd. Kris en ik steken van Smolevo door naar Yondula en het middagdeel van die dag loop ik samen op met Marieke en RJ en Kris rijdt de auto terug naar Velingrad.

Batak

Vanuit Velingrad denken Marieke, RJ en ik een relatief makkelijke etappe te hebben richting Batak waar eind 19^de eeuw enkele zeer bloedige veldslagen hebben plaatsgevonden tussen Bulgaarse onafhankelijkheidsstrijders en de Ottomaanse bezetters. Nu gaan er geen levens verloren op deze etappe maar wel veel zweet en mijn mobiele telefoon die gelukkig de volgende dag ergens in een berm (!) wordt teruggevonden door Marieke. Kris en ik zijn dan al begonnen aan de lange etappe naar Shiroka Polyana (30 kilometer) waarvan RJ en Kris het middagdeel voor hun rekening nemen.

Ook de slotetappe doen we niet als kwartet Kris en ging gaan op weg naar Borino, Marieke en RJ gaan met de auto naar Borino en lopen daar de spectaculaire etappe langs de Duivelsbrug naar Yagodina. In Yagodina duiken opeens de andere toeristen weer op en moeten we meerdere guesthouses langs voordat we ergens terecht kunnen. Ik ga zelf die nacht buiten slapen en val snel en diep in slaap tot ik wakker wordt van water in mijn gezicht. Het regent denk ik, maar ik zie nog steeds een kraakheldere sterrenhemel boven me. Het blijkt de beregeningsinstallatie te zijn die al mijn spullen nat maakt maar ik weet alles naar een droog hoekje te verplaatsen.

Bedankt

Met de laatste nacht in Borino/Yagodina is de cirkel rond want daar begon ik in 2014 met de eerste groepsreis. Mijn dank gaat uit naar Kris voor al zijn regelwerk, zijn vertalingen en zijn gidsen en naar Marieke en RJ voor hun, niet voor de eerste keer, hulp bieden bij het verder ontwikkelen van de SultansTrail in Bulgarije. Wil je zelf ook wel eens zo’n Bulgaars bergavontuur meemaken mail dan naar arjans@cerberus.nl  Arjan Schuiling de Bulgarije coördinator van de SultansTrail. Van 14 tot en met 24 oktober gaan we naar de Oostelijke Rodopen.