Door het hart van de Rodopen: groepswandeling Bulgarije 12-19 juni 2019

De eerste schade

Onze avondvlucht met Transavia naar Sofia verliep verrassend soepel en onze bagage, inclusief de reusachtige witte koffer van Gerhard Busch, rolde soepeltjes van de band. Bij mijn rugzak was dat zelfs letterlijk het geval want die vond ik ergens op de grond naast de transportband terug. Onze privéchauffeur Simeon wachtte ons in de aankomsthal op en we, een groep van 8 Hollanders en 1 Tsjechische dame, kon op weg naar de Europese Culturele Hoofdstad Plovdiv.

Simeon had mij al duidelijk gemaakt niet precies te weten waar ons hotel Alafrangite lag en in Plovdiv aangekomen zette hij onze bus regelmatig stil en vroeg voorbijgangers om de route. Een route die wij met onze telefoontjes vaak al hadden gevonden maar ook Google Maps laat je niet goed zien dat minibusjes en de oude stad van Plovdiv niet goed samengaan. Bij de eerste nauwe passage werd de zijkant van de gloednieuwe bus flink opengereten. Simeon liet zich niet uit het veld slaan en reed door totdat hij zich volledig klem had gereden. Op een paar vierkante meter begrensd door kleine afgrondjes moest onze chauffeur proberen te keren terwijl wij als groep allerlei tegenstrijdige aanwijzingen aan hem gaven.

Het was Simeon zijn eer te na om ons met alle bagage het laatste stukje naar het hotel te laten lopen maar toen mij duidelijk werd dat bijna alle ingangen naar de oude stad met slagbomen waren afgesloten en een bewaker aanbood met ons mee te lopen naar het hotel besloot ik dat het tijd was om de beste man, die nog een rit van 1,5 uur terug naar Sofia voor de boeg had, uit zijn lijden te verlossen.

De eerste Kamenitza’s

Ondanks het late uur, het was inmiddels na middernacht, wilde de hoteleigenaar nog wel een paar Bulgaarse biertjes, Kamenitza’s, voor ons inschenken op het terras. Of de andere Bulgaarse gasten, deze nachtelijke Hollandse invasie ook gewaardeerd hebben is de vraag, maar de Bulgaarse wraak volgde enkele dagen later. Ik koos ervoor om mijn matras naar het balkon te verslepen en te genieten van een sterrennacht en vogelgeluiden.

Buiten slapen houd ook bijna altijd in vroeg wakker zijn, wat mij de gelegenheid gaf voor een vroeg rondje door de oude stad van Plovdiv. Daar waar later op de dag drommen toeristen zich door de heuvelachtige kasseienstraatjes zouden persen deelde ik de op de UNESCO-lijst prijkende oude stad met wat straatvegers en straathonden.

Eerste wandeletappe

Bij het ontbijt kon de rest van de groep kennis maken met Anna Gavendova uit Tsjechië die al een nacht langer in het hotel had verbleven. Anna had voor iedereen buskaartjes gekocht met de openbare bus van Plovdiv naar Smolyan een mooie rit van een kleine drie uur. Op het busstation van Smolyan werden we opgevangen door de Bulgaarse gids Alexander Karadzhov (Alex) met wie ik twee jaar geleden ook al eens had samengewerkt. Bij die groepsreis van twee jaar geleden was ook Monique Kremer erbij en Alex kwam dan ook met wijdgeopende armen op haar afgelopen, waarop Monique omkeek, wie achter haar, zou die onbekende man gaan omhelzen?

We leverden onze bagage af in het Three Fir Tree House en reden in een klein half uur met een gecharterde bus naar het startpunt van onze wandeling aan de asfaltweg naar berghut Perelik. Op het punt waar wij begonnen te lopen konden we direct het asfalt verlaten en na 1,5 uur bereikten we natuurreservaat Waterfall Canyon dat deel uitmaakt van de Sultans Trail. Het is een zeer waterrijk gebied vol grotere en kleinere watervallen en bemoste bomen. Helaas waren veel bomen omgevallen door zware sneeuwval afgelopen maart. De lichte halve wandeletappe werd zo door al het geklauter toch nog best pittig en leverde her en der de eerste spierpijnen op.

Nieuwe schade

Die eerste spierpijnen verdwenen weer naar de achtergrond door nieuwe rondjes Kamenitza en het overvloedige, zeer gevarieerde kookwerk van gastvrouw Milena Yurokova. Zij zou voor de volgende dag ook onze lunchpakketten verzorgen dus daar hadden wij al voorpret van. Een stevig lunchpakket kwam goed van pas want de eerste wandeldag begon met een lange, soms steile klim, die resulteerde in spierpijnen waardoor sommigen nauwelijks meer konden zitten of opstaan. Vanaf dat moment werd vrij massaal de zogenaamde zig-zagtechniek toegepast waarbij, als het pad daartoe de ruimte biedt, je niet in een rechte lijn omhoog of omlaag beweegt, maar meer als een slang gaat kronkelen.

Overleven

Na onze stevige lunch wachtte ons een moeilijke doorsteek over een traject dat door omgevallen bomen niet goed begaanbaar was. Zig-zagtechnieken hielpen hier niet en het was even voor iedereen een kwartiertje ‘overleven’ en bracht bij mij herinneringen terug aan de beginjaren van de Sultans Trail waarbij we met enige regelmaat onze overlevingskunsten aanspraken. Nadat we deze lastige passage hadden overleefd, ook al omdat alle groepsleden elkaar op voorbeeldige wijze langs de moeilijkste stukjes loodsten, was de rest van de wandeling goed te doen en werden wij ontvangen in Vila Kati waar wij een volledige bovenverdieping plus balkon tot onze beschikking hadden terwijl gastheer Kostas voor ons aan het koken was en herder Ares ongeduldig wachtte tot er weer iemand met hem kwam spelen.

Afscheid

In Vila Kati wachtte ons ook alweer het afscheid van gids Alex met wie ik gelukkig in september weer mag samenwerken. Omdat ik na het afscheid van Alex niet meer lekker achter in de groep kon blijven hangen maar werd verondersteld de groep de juiste kant op te sturen, ging ik ’s ochtends vroeg maar even verkennen of ik het beginstuk van de derde etappe juist in mijn hoofd had. Dat bleek het geval en bovendien leverde het vroege uitstapje een ontmoeting met een hert en een handvol bosaardbeitjes op.

Ging het gidsen van de groep dan wel ok, het communiceren met Bulgaren is nog weer een ander verhaal. Op het eindpunt van onze derde wandeletappe, het dorpje Kojnarci, zouden wij worden opgepikt door wat ik aannam een busje was van ons volgende hotel Izvora. Ik zag geen busje wel een taxi en ik vroeg hotel Izvora? Razbiram (ik begrijp het niet) was het antwoord van de taxichauffeur en wij gingen wachten op de komst van een busje. Toen dat wachten nogal lang begon te duren stuurde ik een appje aan mijn steun en toeverlaat in Bulgarije, Mihaela Kircheva, die alle overnachtingen, transfers en het bagagevervoer regelt. Zij schreef dat ik al met onze chauffeur had gepraat, de taxichauffeur die al zo’n 20 minuten zwijgend naast mij stond, zou ons in teams van 3 naar het hotel brengen.

Bulgaarse wraak

In het mooi aan de rivier de Arda gelegen hotel Izvora was het een drukte van belang. Wij waren daar op een zaterdagavond. Terwijl wij vast probeerden te houden aan ons wandelslaapritme van rond tien uur naar bed en rond half elf slapen, hadden de Bulgaarse gasten even verderop hun eigen ritme dat tot diep in de nacht doorging heb ik me laten vertellen door de andere groepsleden, want alhoewel ik weer buiten sliep heb ik door al het nachtelijke rumoer heen geslapen.

Over de kam naar berghut Shadeetsa

Vanuit hotel Izvora werden wij wederom in drie teams van drie per taxi naar het beginpunt van onze zondagswandeling gebracht. Zoals vaker begon die ook weer met een pittige klim maar het was merkbaar dat dit iedereen nu iets makkelijker afging en dat de spierpijnen langzaam begonnen te verdwijnen. Eenmaal bovenop de kam hadden we helemaal geen grote hoogteverschillen meer en wel soms weidse uitzichten naar beide kanten. Deze route naar berghut Shadeetsa is geen officiële Sultans Trail maar een persoonlijke variant en een persoonlijke favoriet van mij.

Alhoewel we bij Shadeetsa nog een klein stukje omliepen omdat ik een doorsteekje miste waren we al kort na 2-en op onze bestemming en zaten de meesten al snel achter de Kamenitza die extra goed smaakte met de verse friet die ons ongevraagd werd voorgezet door het berghutteam. ’s Avonds konden we buiten eten met uitzicht over de vallei van Madan waar de officiële Sultans Trail loopt.

Op weg naar Lee

Deze maandag 17 juni, de etappe van berghut Shadeetsa naar het kleine dorpje Lyubino, was de enige dag waar ik van tevoren wat twijfels over had omdat het een enigszins gefragmenteerde, logistiek ingewikkelde dag zou worden. We begonnen met een mooie afdaling naar het leuke dorpje Galishte waar altijd wel iets valt te beleven. Nu kochten een aantal mensen mooie mineralen (kamen) van een oud mijnwerker en we kochten wat zojuist geoogste aardbeien. Chris Hijmans, die 1 wandeldag had overgeslagen vanwege een pijnlijke voet, voegde zich samen met zijn Tsjechische vriendin Anna weer bij ons en gezamenlijk stapten wij over in een busje dat ons in ruim een uur naar Ardino reed. Daar splitsten wij ons op in drie teams om lunchinkopen te doen.

Ik zat zelf in het fruit- en groenteteam en wij werden in het Nederlands een winkeltje binnen gevraagd waar wij voor geen geld de lekkerste groente en fruit aanschaften. Het broodteam was zo vriendelijk geweest om voor mij een gloednieuwe onderbroek annex zwembroek te kopen. Ik was mijn zwembroek vergeten en mijn meeste onderbroeken waren door een misverstand met het bagagevervoer meegegaan naar het eindpunt. De zwembroek kon al meteen worden ingewijd tijdens een zwempartij in de Ardarivier bij de Duivelsbrug. Na het zwemmen en de lunch volgde nog een zware, warme klim naar Lyubino met fraaie terugkijkjes op de Ardavallei.

Vandaag al?

Engelsman Lee die B&B Melanya Mountain Retreat runt kon enige verbazing niet verbergen toen er plotseling 8 Hollanders en 1 Tsjechische dame op zijn stoep stonden, want hij had ons pas de volgende dag verwacht. Maar zoals Lee improviseert met de slaapplaatsen van de B & B die eigenlijk maar 4 gastenbedden telt, zo werd ook binnen de kortste keren een maaltijd in elkaar gedraaid, inclusief vegetarische versie.

Lee geniet duidelijk het meeste van het moment dat hij bij zijn gasten aan kan schuiven met een fles zelfgestookte rakia en zijn theorieën over de wereld uit de doeken kan doen. Bij elke wandelreis neem ik aan het eind van de reis een enquête af bij mijn wandelaars en steevast eindigt dit plekje bovenaan of tenminste in de top-3.

Een vijfde deel van het dorp ingezet als chauffeur

Met drie auto’s uit dit dorpje met 15 inwoners worden we de volgende ochtend naar Suhovo gebracht en dan is het landschap ondertussen flink veranderd. De zeer dicht beboste bergen uit het hart van de Rodopen hebben plaatsgemaakt voor veel lagere, kalere rotsen. Via de rotsen bereiken we een lange hangbrug over stuwmeer Studen Kladenets. Aan de overkant begint een lange, gestage klim eerst nog door het relatief koele bos, later lopen we in de volle zon. Gelukkig hebben we maar een halve wandeletappe  gepland deze dag.

Laatste overnachting

Vanuit Madrets worden we per bus verder gereden naar Gnyazdovo waar goede vriendin en zakenpartner Mihaela haar B& B Mihaela’s Lake Retreat runt. Een aantal van ons plonzen in het meer en de dag wordt besloten met een klim omhoog tegen Fist Rock op. We bereiken een mooi uitzichtpunt maar wel ten koste van bloed, zweet en tranen (?). De enige die het allemaal geen enkele moeite kost is het hondje van Mihaela. Als beloning krijgt ie van ons wat water en hij vindt zelf nog een lekker herten- of zwijnenpootje.

Levende herten of zwijnen laten zich niet zien wel hebben we ’s middags vanuit het meer gieren rondom Fist Rock zien cirkelen en zien we een aantal van de vrij zeldzame zwarte ooievaars. Mihaela zet ons een heerlijke gevarieerde maaltijd voor met onder andere konijnenboutjes en gegrilde groentes

Nieuw afscheid

De volgende ochtend nemen we niet alleen afscheid van Mihaela ook Chris en Anna blijven achter in Mihaela’s Lake Retreat. Zij vliegen pas een paar dagen later terug naar Tsjechië. De rest van de groep stapt in de provinciehoofdstad Kardzhali op de openbare bus naar Sofia. Daar vinden wij een plekje om onze bagage achter te laten en dan gaat ieder zijns/haars weegs om de vele, leuke plekjes van Sofia te ontdekken.

Zelf breng ik een bezoekje aan het Museum Of Socialist Art maar ik zit ook veel binnen om felle buien te ontlopen. Het matige weer maakt met weer iets makkelijker om Bulgarije achter ons te laten en ons weer te verzoenen met de Hollandse realiteit.

Dank aan alle wandelaars, gids Alex Karadzhov, Mihaela Kircheva en haar Gabi Tours/Nature Adventures en alle andere gastvrije Bulgaren onderweg. In 2020 gaan we nieuwe Bulgaarse avonturen beleven wil je daar bij zijn mail dan naar Bulgarijecoördinator Arjan Schuiling: arjans@cerberus.nl.

Arjan Schuiling