• Wandelverhalen

    Arjan avonturen in Bulgarije

    Verslag wandel- en markeerreis naar Bulgarije 27 april tot en met 11 mei 2014

    Vertrek

    Op zondag 27 april vertrok een een groepje van acht wandelaars (Marja Bakker, Monique Kremer, Lei Scheffer, Erik Schrijvers, reisleider Arjan Schuiling, Marieke Schuiling, Rolf-Jan Sielcken en Reina van Dijk). Ons negende groepslid, striptekenaar Jean-Marc van Tol, sloot zich op het vliegveld in Sofia bij ons aan. Daar werden we ook opgewacht door onze eerste gastheer, Cemal Terzi, en een chauffeur die ons in een paar uur naar startplaats Borino reed.

    Nieuwe banden

    Bulgaarse dame nodigt uit voor thee

    Tot onze verrassing verliet de chauffeur al na een minuut of 10 de snelweg en stopte bij een garage. Door de taalbarriere kwam ik er pas na een paar minuten achter dat de chauffeur graag alvast zijn envelopje met geld wilde om nieuwe banden onder zijn busje te laten zetten. Gezien de staat van de wegen op weg naar Borino waren die nieuwe banden geen overdreven luxe.

    Kleine eettafel

    In Borino werden we hartelijk ontvangen door de familie Terzi en konden de groepsleden snel aan elkaar wennen want we sliepen met meerdere personen op een kamer en het eten werd opgediend op een iets te kleine eettafel voor 9 personen. Voor elk nieuw gerecht dat op de tafel werd geplaatst moest een ander gerecht van tafel wijken.

    Grote werkloosheid

    De eerste wandeldag was vooral opwarmen. Eerst met een busje naar het noordwesten en daarna via de Sultans Trail terug naar Borino en daar nog even langs bij burgemeester Aliev. Die nam rustig de tijd voor ons en wist onder andere te vertellen dat er zijn dorp een werkloosheidspercentage heerst van 45%!

    Duivelsbrug

    De volgende dag wilden we vanuit Borino via de Duivelsbrug naar Trigrad maar een cruciale brug op dit traject ontbreekt en daarom lieten we ons na de Duivelsbrug naar tussenstop Yagodina vervoeren waar de meesten een mooie rondleiding door een grot deden. Vanuit Yagodina in een paar uurtjes doorgestoken naar Trigrad een van de meer toeristische dorpjes in het weinig bezochte Rodopigebergte. Volop aanbod van pensions en wij kozen voor het ruim opgezette House Zora waar heerlijke forel werd geserveerd.

    Pomakbevolking

    Stijl vertrekken vanuit Trigrad

    De volgende dag zetten we koers naar Mugla en daar waar de armoede in Borino groot moet zijn met 45% werkloosheid in Mugla was de armoede van de Pomakbevolking aan de staat van de huizen af te lezen. De Pomaks behoren tot een Slavische bevolkingsgroep die in de Ottomaanse tijd (beginnend vanaf de 15de eeuw tot het einde van de 19de eeuw) bekeerd zijn tot de islam. Net als de Roma en de Turkssprekende minderheid in Bulgarije hebben ook de Pomaks veel te maken gehad met discriminatie en gedwongen assimilatie in de Bulgaarse bevolking. Die problemen straalden niet af op ons gastgezin dat zich met grote hartelijkheid over ons ontfermde en ons ‘s avonds trakteerde op hun gezang.

    Gezang, doedelzak en dans

    Na Mugla stond berghut Perelik op het programma maar we moesten de hut laten schieten omdat er rondom de hut nog teveel sneeuw lag en de hut nog dicht was. Onze Bulgaarse contactpersoon Mihaela Kircheva, die zich vanaf Trigrad bij onze wandelgroep had aangesloten, had in plaats daarvan een mooi alternatief onderkomen geregeld in het dorpje Gela. Ook daar werden we met gezang, doedelzak en traditionele dans onthaald.

    Berensporen

    De dag daarop zouden we alsnog dicht langs hut Perelik langskomen over de grootste hoogten van onze wandeling zo rond de 1800 meter. Daar ligt juist de sneeuwgrens en dus moesten we ons door diverse sneeuwvelden heenploegen. In een van die sneeuwvelden zagen we berensporen. Ondanks dat de klimatologische omstandigheden niet ideaal waren vonden we de cruciale afdaling naar de regionale kern Smolyan.

    Woest kolkende rivieren

    Tijdens deze afdaling was goed te merken dat daar de laatste tijd weinig was gewandeld, vele bomen lagen dwars over het pad en lieflijke beekjes waren veranderd in woest kolkende rivieren waar we elke keer met het nodige teamwork overheen wisten te komen.

    Wisseling van de wacht

    In Smolyan zat de eerste wandelweek erop en keerden Monique, Jean-Marc en Erik huiswaarts. Ook gids/contactpersoon Mihaela ging zich weer aan een van haar vele andere baantjes wijden. Er was echter ook nieuw vers bloed op komst in de persoon van Max Smits.

    Planetarium en museum

    Op de rustdag hebben we in Smolyan  ‘s ochtends het prachtige planetarium bezocht.  ‘s Middags hebben enkele cultuurbarbaren een indrukwekkende ecotrail gelopen. Marja en Reina bezochten het verrassend interessante museum van Smolyan.

    Communistisch hotel

    Ons nieuwe wandeldag begonnen we eerst met een taxirit het zeer langgerekte Smolyan uit. De ploeg die het jaar daarvoor deze route had gelopen was er niet in geslaagd een aantrekkelijke route te vinden die Smolyan met de volgende etappeplaats Madan verbindt. In Madan gingen we enkele decennia terug in de tijd met een communistisch hotel. Helaas was de nachtclub waar we moesten eten wel weer helemaal van deze tijd met drie TV’s, veel spiegels, te harde muziek en dronken mensen.

    Special guest appearance

    Gelukkig werd dat allemaal volledig naar de achtergrond gedrukt door de binnenkomst van Sedat Cakir en Tine Lambers. Voor ons allemaal een volstrekte verrassing.
    Zij liepen de volgende dagen met ons mee zodat onze karavaan weer was uitgegroeid tot 9 mensen. Van die 9 liepen er zes helemaal door tot eindpunt Byal Izvor, drie anderen waren vanuit het op een na laatste dorpje per taxi naar Byal Izvor gereden. Voor de zes overgebleven was het op een gegeven moment niet helemaal duidelijk hoe zij op het eindpunt moesten komen.

    Rivieroversteek per ladder

    Daar waar vorige jaar in de warme augustusmaand eenvoudig via wat stapsteentjes de andere oever bereikt kon worden kolkte nu een woest schuimende rivier naar beneden. Gelukkig vond Marieke een ladder en kon de oversteek alsnog worden gemaakt. Wel kwam dit laatste groepje pas om acht uur ‘s avonds aan terwijl we rond half tien ‘s ochtends waren gestart en bepaald niet hadden geluierd. Iedereen was het er dan ook over eens dat deze mooie etappe van bijna dertig kilometer te lang is voor 1 dag. Sedat heeft met een burgemeester in een dorpje halverwege deze etappe, Bukovo, al contacten gelegd over overnachtingsmogelijkheden.

    Nieuwe Duivelsbrug

    Na deze langste etappe kwam er een relaxed dagje richting Ardino. De hele dag in de volle zon, voor ons toen nog een nieuwe ervaring maar de koperen ploert zou ons de dagen daarna ook blijven begeleiden. Het was dan ook onder een mooi zonnetje dat we de volgende dag opnieuw bij een Duivelsbrug aankwamen ditmaal op weg naar het minidorpje Ljubino (15 inwoners) waaronder het Engelse stel Melly en Lee. Zij ontvingen ons hartelijk op hun bovenop een bergtop gelegen huis dat een 360 graden uitzicht biedt op de rondom ons liggende bergen en de rivier Arda die zich beneden door het dal kronkelt. Melly en Lee zijn niet helemaal ingericht op het ontvangen van 9 gasten maar kunnen improviseren als de besten.

    Buiten slapen

    Het echtelijk bed werd afgestaan Marieke en Rolf-Jan en zelf sliep ik buiten op de veranda in de slaapzak van Marja bij een vuurtje dat ik de hele nacht gaande hield en met kat Muppet die mij ook nog wat extra warmte bood. De oranje/rode/roze gloed bij het ochtendwaken was onvergetelijk.

    Poezen in de pizza-oven

    Vanaf de hoge berg in Ljubino daalden we af naar het dorpje Borovitsa waar we zoals gewoonlijk weer een heel hotel voor onszelf hadden afgezien van een paar poezen die zich in de pizza-oven hadden genesteld, een ooievaarsnest en dat alles overgoten met een kikkerconcert in de nacht.
    Op onze laatste wandeletappe staken we via een swingende blauwe brug de Arda weer over om via de andere over naar ons hotel aan de oever van een meer te overnachten.

    UNESCO-werelderfgoed

    De volgende dag werden we daar opgehaald per bus om naar de tweede stad van Bulgarije, Plovdiv, te rijden. Daar kregen we onder leiding van een Engelssprekende Bulgaarse gids een rondwandeling door de oude stad van Plovdiv die op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat. Aan het eind van de middag waren we in Sofia waar iedereen nog een paar uurtjes zijn of haar weegs kon gaan. Deze zeer geslaagde reis werd afgesloten met een uitgebreid etentje in het gezelschap van Mihaela en haar dochters Gabi en Maya.

    Opnieuw herenigd

    ‘s Ochtends vroeg op het vliegveld werden we ook weer herenigd met Sedat en Tine die er een geslaagde toeristische missie in Momchilgrad (ook in het Rodopigebergte) op hadden zitten. De wandelavonturen in Bulgarije worden waarschijnlijk vervolgd eind augustus/begin september. Meer informatie volgt.

    2014 & 2015 - Bulgarije reizen Arjan Schuiling
  • Wandelverhalen

    Arjan Groepswandeling Bulgarije 2019

    Door het hart van de Rodopen: groepswandeling Bulgarije 12-19 juni 2019

    De eerste schade

    Onze avondvlucht met Transavia naar Sofia verliep verrassend soepel en onze bagage, inclusief de reusachtige witte koffer van Gerhard Busch, rolde soepeltjes van de band. Bij mijn rugzak was dat zelfs letterlijk het geval want die vond ik ergens op de grond naast de transportband terug. Onze privéchauffeur Simeon wachtte ons in de aankomsthal op en we, een groep van 8 Hollanders en 1 Tsjechische dame, kon op weg naar de Europese Culturele Hoofdstad Plovdiv.

    Groepsreis Bulgarije 2019
    V.l.n.r: Berend, Miriam, Gerhard, Michiel, Helga, Chris, Anna, Knielend: Arjan, Monique
    foto Alex Karadzhov

    Simeon had mij al duidelijk gemaakt niet precies te weten waar ons hotel Alafrangite lag en in Plovdiv aangekomen zette hij onze bus regelmatig stil en vroeg voorbijgangers om de route. Een route die wij met onze telefoontjes vaak al hadden gevonden maar ook Google Maps laat je niet goed zien dat minibusjes en de oude stad van Plovdiv niet goed samengaan. Bij de eerste nauwe passage werd de zijkant van de gloednieuwe bus flink opengereten. Simeon liet zich niet uit het veld slaan en reed door totdat hij zich volledig klem had gereden. Op een paar vierkante meter begrensd door kleine afgrondjes moest onze chauffeur proberen te keren terwijl wij als groep allerlei tegenstrijdige aanwijzingen aan hem gaven.

    Het was Simeon zijn eer te na om ons met alle bagage het laatste stukje naar het hotel te laten lopen maar toen mij duidelijk werd dat bijna alle ingangen naar de oude stad met slagbomen waren afgesloten en een bewaker aanbood met ons mee te lopen naar het hotel besloot ik dat het tijd was om de beste man, die nog een rit van 1,5 uur terug naar Sofia voor de boeg had, uit zijn lijden te verlossen.

    De eerste Kamenitza’s

    Ondanks het late uur, het was inmiddels na middernacht, wilde de hoteleigenaar nog wel een paar Bulgaarse biertjes, Kamenitza’s, voor ons inschenken op het terras. Of de andere Bulgaarse gasten, deze nachtelijke Hollandse invasie ook gewaardeerd hebben is de vraag, maar de Bulgaarse wraak volgde enkele dagen later. Ik koos ervoor om mijn matras naar het balkon te verslepen en te genieten van een sterrennacht en vogelgeluiden.

    Buiten slapen houd ook bijna altijd in vroeg wakker zijn, wat mij de gelegenheid gaf voor een vroeg rondje door de oude stad van Plovdiv. Daar waar later op de dag drommen toeristen zich door de heuvelachtige kasseienstraatjes zouden persen deelde ik de op de UNESCO-lijst prijkende oude stad met wat straatvegers en straathonden.

    Eerste wandeletappe

    Bij het ontbijt kon de rest van de groep kennis maken met Anna Gavendova uit Tsjechië die al een nacht langer in het hotel had verbleven. Anna had voor iedereen buskaartjes gekocht met de openbare bus van Plovdiv naar Smolyan een mooie rit van een kleine drie uur. Op het busstation van Smolyan werden we opgevangen door de Bulgaarse gids Alexander Karadzhov (Alex) met wie ik twee jaar geleden ook al eens had samengewerkt. Bij die groepsreis van twee jaar geleden was ook Monique Kremer erbij en Alex kwam dan ook met wijdgeopende armen op haar afgelopen, waarop Monique omkeek, wie achter haar, zou die onbekende man gaan omhelzen?

    We leverden onze bagage af in het Three Fir Tree House en reden in een klein half uur met een gecharterde bus naar het startpunt van onze wandeling aan de asfaltweg naar berghut Perelik. Op het punt waar wij begonnen te lopen konden we direct het asfalt verlaten en na 1,5 uur bereikten we natuurreservaat Waterfall Canyon dat deel uitmaakt van de Sultans Trail. Het is een zeer waterrijk gebied vol grotere en kleinere watervallen en bemoste bomen. Helaas waren veel bomen omgevallen door zware sneeuwval afgelopen maart. De lichte halve wandeletappe werd zo door al het geklauter toch nog best pittig en leverde her en der de eerste spierpijnen op.

    omgevallen bomen in Waterfall Canyon

    Nieuwe schade

    Die eerste spierpijnen verdwenen weer naar de achtergrond door nieuwe rondjes Kamenitza en het overvloedige, zeer gevarieerde kookwerk van gastvrouw Milena Yurokova. Zij zou voor de volgende dag ook onze lunchpakketten verzorgen dus daar hadden wij al voorpret van. Een stevig lunchpakket kwam goed van pas want de eerste wandeldag begon met een lange, soms steile klim, die resulteerde in spierpijnen waardoor sommigen nauwelijks meer konden zitten of opstaan. Vanaf dat moment werd vrij massaal de zogenaamde zig-zagtechniek toegepast waarbij, als het pad daartoe de ruimte biedt, je niet in een rechte lijn omhoog of omlaag beweegt, maar meer als een slang gaat kronkelen.

    Overleven

    Na onze stevige lunch wachtte ons een moeilijke doorsteek over een traject dat door omgevallen bomen niet goed begaanbaar was. Zig-zagtechnieken hielpen hier niet en het was even voor iedereen een kwartiertje ‘overleven’ en bracht bij mij herinneringen terug aan de beginjaren van de Sultans Trail waarbij we met enige regelmaat onze overlevingskunsten aanspraken. Nadat we deze lastige passage hadden overleefd, ook al omdat alle groepsleden elkaar op voorbeeldige wijze langs de moeilijkste stukjes loodsten, was de rest van de wandeling goed te doen en werden wij ontvangen in Vila Kati waar wij een volledige bovenverdieping plus balkon tot onze beschikking hadden terwijl gastheer Kostas voor ons aan het koken was en herder Ares ongeduldig wachtte tot er weer iemand met hem kwam spelen.

    Afscheid

    In Vila Kati wachtte ons ook alweer het afscheid van gids Alex met wie ik gelukkig in september weer mag samenwerken. Omdat ik na het afscheid van Alex niet meer lekker achter in de groep kon blijven hangen maar werd verondersteld de groep de juiste kant op te sturen, ging ik ’s ochtends vroeg maar even verkennen of ik het beginstuk van de derde etappe juist in mijn hoofd had. Dat bleek het geval en bovendien leverde het vroege uitstapje een ontmoeting met een hert en een handvol bosaardbeitjes op.

    Ging het gidsen van de groep dan wel ok, het communiceren met Bulgaren is nog weer een ander verhaal. Op het eindpunt van onze derde wandeletappe, het dorpje Kojnarci, zouden wij worden opgepikt door wat ik aannam een busje was van ons volgende hotel Izvora. Ik zag geen busje wel een taxi en ik vroeg hotel Izvora? Razbiram (ik begrijp het niet) was het antwoord van de taxichauffeur en wij gingen wachten op de komst van een busje. Toen dat wachten nogal lang begon te duren stuurde ik een appje aan mijn steun en toeverlaat in Bulgarije, Mihaela Kircheva, die alle overnachtingen, transfers en het bagagevervoer regelt. Zij schreef dat ik al met onze chauffeur had gepraat, de taxichauffeur die al zo’n 20 minuten zwijgend naast mij stond, zou ons in teams van 3 naar het hotel brengen.

    Bulgaarse wraak

    In het mooi aan de rivier de Arda gelegen hotel Izvora was het een drukte van belang. Wij waren daar op een zaterdagavond. Terwijl wij vast probeerden te houden aan ons wandelslaapritme van rond tien uur naar bed en rond half elf slapen, hadden de Bulgaarse gasten even verderop hun eigen ritme dat tot diep in de nacht doorging heb ik me laten vertellen door de andere groepsleden, want alhoewel ik weer buiten sliep heb ik door al het nachtelijke rumoer heen geslapen.

    Over de kam naar berghut Shadeetsa

    Vanuit hotel Izvora werden wij wederom in drie teams van drie per taxi naar het beginpunt van onze zondagswandeling gebracht. Zoals vaker begon die ook weer met een pittige klim maar het was merkbaar dat dit iedereen nu iets makkelijker afging en dat de spierpijnen langzaam begonnen te verdwijnen. Eenmaal bovenop de kam hadden we helemaal geen grote hoogteverschillen meer en wel soms weidse uitzichten naar beide kanten. Deze route naar berghut Shadeetsa is geen officiële Sultans Trail maar een persoonlijke variant en een persoonlijke favoriet van mij.

    Berghut Shadeetsa (Michiel Beker)

    Alhoewel we bij Shadeetsa nog een klein stukje omliepen omdat ik een doorsteekje miste waren we al kort na 2-en op onze bestemming en zaten de meesten al snel achter de Kamenitza die extra goed smaakte met de verse friet die ons ongevraagd werd voorgezet door het berghutteam. ’s Avonds konden we buiten eten met uitzicht over de vallei van Madan waar de officiële Sultans Trail loopt.

    Op weg naar Lee

    Deze maandag 17 juni, de etappe van berghut Shadeetsa naar het kleine dorpje Lyubino, was de enige dag waar ik van tevoren wat twijfels over had omdat het een enigszins gefragmenteerde, logistiek ingewikkelde dag zou worden. We begonnen met een mooie afdaling naar het leuke dorpje Galishte waar altijd wel iets valt te beleven. Nu kochten een aantal mensen mooie mineralen (kamen) van een oud mijnwerker en we kochten wat zojuist geoogste aardbeien. Chris Hijmans, die 1 wandeldag had overgeslagen vanwege een pijnlijke voet, voegde zich samen met zijn Tsjechische vriendin Anna weer bij ons en gezamenlijk stapten wij over in een busje dat ons in ruim een uur naar Ardino reed. Daar splitsten wij ons op in drie teams om lunchinkopen te doen.

    Ik zat zelf in het fruit- en groenteteam en wij werden in het Nederlands een winkeltje binnen gevraagd waar wij voor geen geld de lekkerste groente en fruit aanschaften. Het broodteam was zo vriendelijk geweest om voor mij een gloednieuwe onderbroek annex zwembroek te kopen. Ik was mijn zwembroek vergeten en mijn meeste onderbroeken waren door een misverstand met het bagagevervoer meegegaan naar het eindpunt. De zwembroek kon al meteen worden ingewijd tijdens een zwempartij in de Ardarivier bij de Duivelsbrug. Na het zwemmen en de lunch volgde nog een zware, warme klim naar Lyubino met fraaie terugkijkjes op de Ardavallei.

    Zwemmen bij de Duivelsbrug (Gerhard Busch)

    Vandaag al?

    Engelsman Lee die B&B Melanya Mountain Retreat runt kon enige verbazing niet verbergen toen er plotseling 8 Hollanders en 1 Tsjechische dame op zijn stoep stonden, want hij had ons pas de volgende dag verwacht. Maar zoals Lee improviseert met de slaapplaatsen van de B & B die eigenlijk maar 4 gastenbedden telt, zo werd ook binnen de kortste keren een maaltijd in elkaar gedraaid, inclusief vegetarische versie.

    Lee geniet duidelijk het meeste van het moment dat hij bij zijn gasten aan kan schuiven met een fles zelfgestookte rakia en zijn theorieën over de wereld uit de doeken kan doen. Bij elke wandelreis neem ik aan het eind van de reis een enquête af bij mijn wandelaars en steevast eindigt dit plekje bovenaan of tenminste in de top-3.

    Avondeten op het plateau (Miriam Schram)

    Een vijfde deel van het dorp ingezet als chauffeur

    Met drie auto’s uit dit dorpje met 15 inwoners worden we de volgende ochtend naar Suhovo gebracht en dan is het landschap ondertussen flink veranderd. De zeer dicht beboste bergen uit het hart van de Rodopen hebben plaatsgemaakt voor veel lagere, kalere rotsen. Via de rotsen bereiken we een lange hangbrug over stuwmeer Studen Kladenets. Aan de overkant begint een lange, gestage klim eerst nog door het relatief koele bos, later lopen we in de volle zon. Gelukkig hebben we maar een halve wandeletappe  gepland deze dag.


    Lunch in Madrets (Miriam Schram)

    Laatste overnachting

    Vanuit Madrets worden we per bus verder gereden naar Gnyazdovo waar goede vriendin en zakenpartner Mihaela haar B& B Mihaela’s Lake Retreat runt. Een aantal van ons plonzen in het meer en de dag wordt besloten met een klim omhoog tegen Fist Rock op. We bereiken een mooi uitzichtpunt maar wel ten koste van bloed, zweet en tranen (?). De enige die het allemaal geen enkele moeite kost is het hondje van Mihaela. Als beloning krijgt ie van ons wat water en hij vindt zelf nog een lekker herten- of zwijnenpootje.

    Mihaela’s hondje knauwend (Miriam Schram)

    Levende herten of zwijnen laten zich niet zien wel hebben we ’s middags vanuit het meer gieren rondom Fist Rock zien cirkelen en zien we een aantal van de vrij zeldzame zwarte ooievaars. Mihaela zet ons een heerlijke gevarieerde maaltijd voor met onder andere konijnenboutjes en gegrilde groentes

    Nieuw afscheid

    De volgende ochtend nemen we niet alleen afscheid van Mihaela ook Chris en Anna blijven achter in Mihaela’s Lake Retreat. Zij vliegen pas een paar dagen later terug naar Tsjechië. De rest van de groep stapt in de provinciehoofdstad Kardzhali op de openbare bus naar Sofia. Daar vinden wij een plekje om onze bagage achter te laten en dan gaat ieder zijns/haars weegs om de vele, leuke plekjes van Sofia te ontdekken.

    Zelf breng ik een bezoekje aan het Museum Of Socialist Art maar ik zit ook veel binnen om felle buien te ontlopen. Het matige weer maakt met weer iets makkelijker om Bulgarije achter ons te laten en ons weer te verzoenen met de Hollandse realiteit.

    Dank aan alle wandelaars, gids Alex Karadzhov, Mihaela Kircheva en haar Gabi Tours/Nature Adventures en alle andere gastvrije Bulgaren onderweg. In 2020 gaan we nieuwe Bulgaarse avonturen beleven wil je daar bij zijn mail dan naar Bulgarijecoördinator Arjan Schuiling: arjans@cerberus.nl.

    Arjan Schuiling

  • Wandelverhalen

    Arjan Bulgaarse ontdekkingstocht

    Als je je tooit met de titel Bulgarije coördinator SultansTrail dan is het wel handig als je zoveel mogelijk delen van de SultansTrail route ook daadwerkelijk hebt afgelegd. Daarom heb ik van 4 tot en met 18 augustus in het gezelschap van zus Marieke, haar vriend Rolf-Jan (RJ) en de Nederlandse Bulgaar Kristian (Kris) Koop van Sofia naar Borino gelopen om het deel van de Bulgaarse route dat ik nog niet goed kende, onder de knie te krijgen.

    Begin

    Officieel begint de route in het hartje van Sofia bij de moskee maar op onze eerste wandeldag was het ruim boven de dertig graden en verkozen we te beginnen in de zuidelijke buitenwijken. Die buitenwijken liggen al een paar honderd meter boven het centrum en zijn net een paar graden koeler. Onze eerste stop was bij het klooster Dragalevtsi, vervolgens een klein meertje dat vol kikkers en slangen zat en ten slotte de waterval Boyana. Het was één van de weinige dagen dat we als een kwartet liepen en voor aankomst in guesthouse Moten ging Kris weer terug naar zijn huis in Sofia en sliepen wij gedrieën in de gerieflijke berghut op 1840 meter hoogte.

    De tweede wandeldag

    De tweede wandeldag bleek RJ teveel last te hebben van een soort buikgriepvirus om met Marieke en mij door te wandelen naar de top van het Vitoshagebergte: Cherni Vrah (2290 meter). In plaats van RJ lopen echter honderden mensen met ons mee naar de top. Het is een zaterdag en een tochtje in de bergen is zeer populair bij de Bulgaren. Bij de afdaling naar Yarlovo letten Marieke en ik onvoldoende op en hobbelen vrolijk achter een Duitse wandelgroep aan en komen in plaats van in Yarlovo in het wat noordelijker gelegen Zelehnitsa na een afdaling die ik nog dagenlang in mijn bovenbenen zal blijven voelen.

    Zo moesten we stickers plakken
    in de sneeuw in mei 2015

    Ik heb een deel van deze route eerder gelopen in mei 2015 en toen lagen er nog massa’s sneeuw. De palen die helpen met de oriëntatie in sneeuwomstandigheden zijn beplakt met SultansTrail stickers maar zelfs als ik mij volledig uitstrek zitten de stickers een halve meter tot een meter boven mijn uitgestrekte arm zoveel sneeuw lag er de vorige keer nog! S’ avonds worden wij herenigd met RJ die ons via kabelbaan en bus achterna is gereisd naar Samokov waar de eigenaars van guesthouse Zodiac mij nog herkennen en alles willen weten van het SultansTrail project.

    In Samokov sluit ook Kris zich weer bij ons aan en gevieren worden we per bus en stoeltjeslift naar berghut Rilski Ezera gebracht samen met duizenden anderen. Gelukkig heeft Kris enige tijd geleden al twee kamers voor ons gereserveerd in dit ’s zomers zeer populaire wandelgebied rond de Zeven Meren. Naast mensen met de meest tot in de puntjes verzorgde bergsportuitrusting zie je hier ook dames rondlopen waarvan je het gevoel hebt dat ze net van de catwalk afkomen met hun hoge hakjes. Ik zie zelfs twee geblondeerde dames met tuttige hondjes in draagzakjes rondlopen hier in het hooggebergte.

    Rila klooster

    Rila-klooster

    De volgende dag vertrouwt Kris het weer niet helemaal en gaan wij als trio naar het hoogste punt van onze wandelroute (rond de 2700 meter). Daar spookt het inderdaad wel een beetje maar als we afdalen naar berghut Ivan Vazov zijn de vergezichten weer prachtig. Bij de afdaling van Ivan Vazov naar het wereldberoemde Rila-klooster, op de UNESCO werelderfgoedlijst, trekken we voor de eerste en enige keer onze regenkleding aan. Vanaf het Rila-klooster krijgen we een lift naar Kirolovo Polyana waar we slapen in bungalowtjes. Tenminste Kris, RJ en ik slapen, Marieke is constant onderweg naar de wc en loopt de dag daarop niet mee en krijgt gezelschap van RJ.

    Kris is al in het donker vertrokken maar ik haal hem in bij berghut Ribni Ezera. Hij heeft van daaruit al een steile klim gemaakt maar vertrouwde het weer niet en is weer omgedraaid. Samen gaan we nog een keer omhoog, nog een keer omlaag en bij de derde poging zetten we door en belanden in skidorp Semkovo in een luxe spa-hotel waar Kris ’s avonds nog even het zwembad induikt.

    Yakoruda

    Vanuit Semkovo lopen Kris en ik door naar berghut Tretschenik en krijgen daar van een paar studenten een lift omlaag naar Yakoruda. Een mazzeltje want tijdens de lange autorit omlaag komen we geen enkele andere auto tegen dus het aanbod van auto’s om mee te liften was daar uiterst beperkt. In het gezelige Yakoruda hebben we één van onze leukste overnachtingsadressen bij Ivan en Maria die met name zus Marieke de hele tijd cadeautjes en eten willen toestoppen maar die is daar qua gezondheid nog niet helemaal aan toe.

    Lunch pauze in de heuvels bij Borino
    omgeven door koeien

    De volgende dag wil Kris zijn kwetsbare knie wat rust gunnen en weet het Hollandse trio een mooie route naar Smolevo te vinden en komen met de bus terug naar Yakoruda. De dag daarop gaan we met de smalspoorlijn naar de wat grotere stad Velingrad waar we een auto huren. Met die auto rijden we terug naar Smolevo waar we de grootste moeite hebben om weer te reconstrueren waar we de dag daarvoor nu precies waren geëindigd. Kris en ik steken van Smolevo door naar Yondula en het middagdeel van die dag loop ik samen op met Marieke en RJ en Kris rijdt de auto terug naar Velingrad.

    Batak

    Vanuit Velingrad denken Marieke, RJ en ik een relatief makkelijke etappe te hebben richting Batak waar eind 19de eeuw enkele zeer bloedige veldslagen hebben plaatsgevonden tussen Bulgaarse onafhankelijkheidsstrijders en de Ottomaanse bezetters. Nu gaan er geen levens verloren op deze etappe maar wel veel zweet en mijn mobiele telefoon die gelukkig de volgende dag ergens in een berm (!) wordt teruggevonden door Marieke. Kris en ik zijn dan al begonnen aan de lange etappe naar Shiroka Polyana (30 kilometer) waarvan RJ en Kris het middagdeel voor hun rekening nemen.

    Ook de slotetappe doen we niet als kwartet Kris en ging gaan op weg naar Borino, Marieke en RJ gaan met de auto naar Borino en lopen daar de spectaculaire etappe langs de Duivelsbrug naar Yagodina. In Yagodina duiken opeens de andere toeristen weer op en moeten we meerdere guesthouses langs voordat we ergens terecht kunnen. Ik ga zelf die nacht buiten slapen en val snel en diep in slaap tot ik wakker wordt van water in mijn gezicht. Het regent denk ik, maar ik zie nog steeds een kraakheldere sterrenhemel boven me. Het blijkt de beregeningsinstallatie te zijn die al mijn spullen nat maakt maar ik weet alles naar een droog hoekje te verplaatsen.

    Bedankt

    Met de laatste nacht in Borino/Yagodina is de cirkel rond want daar begon ik in 2014 met de eerste groepsreis. Mijn dank gaat uit naar Kris voor al zijn regelwerk, zijn vertalingen en zijn gidsen en naar Marieke en RJ voor hun, niet voor de eerste keer, hulp bieden bij het verder ontwikkelen van de SultansTrail in Bulgarije. Wil je zelf ook wel eens zo’n Bulgaars bergavontuur meemaken mail dan naar arjans@cerberus.nl  Arjan Schuiling de Bulgarije coördinator van de SultansTrail. Van 14 tot en met 24 oktober gaan we naar de Oostelijke Rodopen.

  • Wandelverhalen

    Sultans Trail reizigers

    Wandelaars:

    Albin Hagberg Medin

    Greetings dear friends and fellow walkers and pilgrims!

    I’m making a pilgrimage from Sweden to Istanbul and halfway through Serbia I will join this beautiful path, the Sultan’s trail!

    If anyone is walking the coming weeks it would be lovely to connect or just hear your favorite parts of the trail in Serbia or any wonderful sites of worship, natural sites or kind people on the way that I could visit.

    Sincerely and with much love
    Albin
    Walk2Peace

    Read the adventures

    Je kunt de route en blog volgen door het ‘mannetje’ bovenin te verschuiven op de balk of voor de mobiele gebruiker de ‘swipe’ functie onderaan te gebruiken.