Pensioen start met Fietstocht naar Istanbul
Door: Odile Keulers
Mijn naam is Odile Keulers (1957).
In 1991 was ik voor het eerst in Istanbul. Ik vond het een prachtstad met een enorme geschiedenis. Alleen, al die militairen met mitrailleurs op iedere straathoek tot in de bazaar, dat vond ik minder.
In 2006 gestart met wandelen van het Oeverloperpad met aansluitend het Lingepad hier in Nederland. Tegenwoordig zijn beide paden met elkaar verknoopt tot het Grote Rivierenpad. In de wandelgids ontdekte ik dat deze paden onderdeel waren van de E-8 van West Ierland naar Istanbul.
Whaw… dát wilde ik gaan doen. Ieder jaar een etappe.
In 2016 één week met een vriendin in Istanbul. Istanbul was moderner geworden, wel met meer religieuze uitingen, en kort na ons vertrek waren er de onlusten op het Taksimplein… Zou Turkije toch weer richting een autocratisch, militair regime gaan?
In 2018 had ik met mijn wandelgroepje (4 personen) van West Ierland naar Wenen gelopen. Als groep gingen we niet verder. Toen kwam ik de Stichting SultansTrail op het spoor: daar heb ik me bij aangesloten om mijn doel te realiseren.
De Stichting Sultans Trail blijkt te bestaan uit een enthousiaste groep wandelaars en fietsers met een missie. De Sultans Trail stond voorop, die werd eerst ontwikkeld. Al snel werd behalve de wandelroute, met deels een noordelijke en een zuidelijke variant, ook een fietsroute ontwikkeld. Zodra de routes klaar waren, nadat de organisatoren die zelf gelopen en gedocumenteerd hadden, zijn er wandelgroepjes en fietsgroepjes gestart onder leiding van de ontwikkelaars. Het eerste netwerken onderweg werd daarmee vervolgd.
De planning van de wandelgroepen past niet zo in mijn mogelijkheden om vrij te nemen. Ik wilde nog steeds op eigen gelegenheid in Istanbul aankomen. Ik had net besloten dat fietsend naar Istanbul voor mij ook een optie kon zijn om het wandelen tijdens mijn pensioen alsnog te doen. Toevallig vlak daarna, stond er een oproep van Christiaan Minderhoud in de Nieuwsbrief van de SultansTrail om samen te fietsen van Belgrado naar Istanbul.
In februari 2019 was ik nog één dag & nacht in Istanbul, per ongeluk, het vliegtuig naar Ma’shaad werd midden in de nacht gecanceld. Alleen de Haghia Sophia e.o. bezocht, toch een leuke introductie op de reis langs de Zijderoute in Noord-Iran. In het Noord-westelijke deel, in het grensgebied met Armenië en Azerbeidzjan, heb ik nog wandelingen gemaakt.
En vlak daarna in april/mei 2019 was het dan zover: samen met Christiaan van Belgrado naar Istanbul gefietst. De stad Edirne wil ik hier nog expliciet vermelden: de hoofdstad van het Osmaanse Rijk. Wat een juweeltje, vooral de prachtige oude gebouwen, de antieke brug en dan die heuvel met al die minaretten!
Het was voor mij een eyeopener dat ik de fietstocht zó leuk vond; voor herhaling vatbaar!
Ik kon het niet laten om ook te voet langs de Gouden Hoorn door het centrum van Istanbul naar het eindpunt te lopen, naar de Moskee Suleymaniye.
Een week Istanbul was opnieuw een feest.
Als je wil kun je prima uit de voeten met de informatie om alleen te wandelen of te fietsen. En zo kan het zomaar zijn dat je onderweg toch graag even een advies krijgt van Iris en Sedat. Zij weten dan heel pragmatische tips te geven. Zij willen desnoods wel even afstemmen met mensen uit hun netwerk ter plekke of evt. in het Turks als je in Turkije via internet geen toegang hebt, en doen dat nog met plezier ook!
Een van mijn prioriteiten is, nu dan nog van Wenen naar Belgrado te fietsen. Dan is mijn doel bereikt om ”in Istanbul op eigen benen aan te komen”. Ik hoop dat dit in 2021 gaat lukken…: wat zal de situatie zijn langs de route?