Over stempels, eten en mystiek

Eerste stempel

In mei 2014 sta ik met m’n Sultans Trail Passport in Wenen en bel aan bij Singerstrasse 2/8. Ik mag verder komen in het Turks nationaal verkeersbureau waar ik verwacht mijn eerste stempel te krijgen. Dat pakt anders uit.
De twee kantoorbedienden hebben geen idee waar ik het over heb en kijken me wat bevreemd aan. Stink ik of zie ik er anderszins misschien onfris uit? Dat zou zomaar kunnen want in de trein van Almere naar Wenen via Hannover sliep ik niet al te veel en mijn kleren draag ik inmiddels zo’n 48 uur. Mij zit dat niet in de weg.
Maar dat verandert zodra ik een deur verder wordt geïnviteerd bij…the ambassador! Een prachtig gekapte en geklede vrouw die mij formeel ontvangt vanachter haar buro. Wat zij voor mij kan doen?
Ik vertel van de Sultans Trail, laat het paspoort zien dat om stempels vraagt ‘Just for fun, you know, as some sort of proof by showing this passport that you walked the Sultans trail’. Zij zegt hier nog nooit over gehoord te hebben, dat zij geen paspoorten kunnen bieden (dat vraag ik ook niet), dat zij vindt dat ik wel érg weinig bagage bij me heb om een week te wandelen (1 rugzak van 20 liter) en hoe ik er in vredesnaam bij kom om haar te storen voor een paspoort, laat staan een stempel!

Twee dagen later krijg ik mijn eerste stempel.

Van pizzeria Mafiosi in Wilfleinsdorf, net even van de route af richting Bruck an der Leitha.
Die pizzeria was gezien de vele gesloten en verdwenen bakkerijen en supermarktjes, een onverwachte welkome verrassing. Net als de boterhammen die ik kreeg van een pas geëmigreerde vrouw uit Mexico.
Ze zag me wachten bij Villa Pannonica in Wolfstal waarvan de eigenaresse zich had vergist in de datum van aankomst: ze dacht dat ik morgen zou komen en zat nu als advocaat bij een rechtbankzitting in Wenen.
Ik had de sympathieke Mexicaanse even daarvoor verteld dat ik nog 1 appel had en op zoek was naar een winkel of gasthof. Toen die er niet bleken te zijn kwam ze met dik belegde boterhammen aan, zalig!
En met de overnachting in Villa Pannonica is het uiteindelijk ook goed gekomen.

Gedurende deze week waarin ik in mijn eentje loop van Wenen naar Bratislava is er bij momenten niets meer -en wat zou je ook meer willen- dan datgene wat ik waarneem, gewaarword en ben.
Dat geeft me een groot besef van dankbaarheid en verwondering. Alle heiligenbeelden en heilige huisjes onderweg spelen hierbij natuurlijk ook een rol😉

Bij Elisabeth Eybers vind ik woorden voor deze, wat mij betreft mystieke, momenten.
Ik bedoel deze versregels, uit haar gedicht Uitsig op die kade:

‘Ek hoop
om te voldoen aan omgekeerde bloei
en leeg genoeg te loop om vol te loop
met wat vanuit hierbuite binnevloei.’

Petra Veldman
Almere, 11 april 2021,