Groepswandelreis door de Oostelijke Rodopen

Verslag groepswandelreis door de Oostelijke Rodopen

14 tot en met 24 oktober 2016

Terwijl een deel van Nederland herfstvakantie aan het vieren was gingen wij met zijn zessen (de Vlaamse Annemie Demuynck, Marja Bakker, Marianne Sprengers, Marieke Schuiling en Rolf-Jan Sielcken) via Eindhoven naar de Bulgaarse hoofdstad Sofia. Daar wachtte chauffeur Kiril op ons en reed ons in zo’n 4 uur naar de zuidoostelijke stad Kardzhali.

Marieke Schuiling, Rolf-Jan Sielcken, Marianne Sprengers, Annemie Demuynck, Marja Bakker en Arjan Schuiling

De eerste etappe Ardino-Lyubino

Dezelfde Kiril bracht ons de volgende ochtend naar het plaatsje Ardino waar de voorouderlijke roots van SultansTrailvoorzitter Sedat Cakir liggen. We kochten daar onze lunch bij elkaar en daarna bracht onze goede chauffeur ons tot het einde van de geasfalteerde weg richting De Duivelsbrug. In tegenstelling tot de meeste wegen in Bulgarije lag deze weg er perfect bij maar de weg was dan ook met EU-subsidie tot stand gekomen. In minder dan een uur lopen waren we bij de Duivelsbrug die in de 16de eeuw is aangelegd door de Ottomanen toen er in dit deel van de Oostelijke Rodopen belangrijke handelsroutes liepen. Iets wat moeilijk voor te stellen is als je nu langs alle verlaten dorpjes wandelt.

Duivelsbrug

Na de brug vanuit alle posities te hebben bewonderd begon de pittige klim naar Lyubino waar gastheer Lee en gastvrouw Melly ons warm ontvingen in Melyana’s Mountain Retreat. Thee werd geserveerd op het uitkijkplatform dat een 360 graden uitzicht biedt. Het was te koud om daar ook te eten dus deden we ons op de veranda tegoed aan konijnensoep en kavarma, een traditionele Bulgaarse stoofschotel, met een knapperend haardvuurtje op de achtergrond. De meesten zochten al snel na het eten hun bed op maar niet Rolf-Jan en gastheer Lee die tot diep in de nacht onder het genot van sigaretten en zelf gestookte rakia de wereldpolitiek doornamen. Zoals Lee het de volgende ochtend samenvatte: ,,we waren het uiteindelijk ergens over eens geworden, maar ik weet niet meer over wat”.

Tweede etappe Lyubino-Kardzhali

Diezelfde ietwat katerige Lee reed ons deze zondagochtend naar het plaatsje Suhovo waar we aan onze 2de wandeldag begonnen met een lange voetgangersbrug die vol vissers stond. Daarna begon de lange, maar geleidelijke, klim naar Penjovo met voortdurend weidse vergezichten over de ingedamde rivier Arda die ons, samen met de Bulgaarse gids Mihaela Kircheva, stap voor stap richting Griekse grens zou leiden. In Penjovo had Mihaela 2 taxi’s voor ons geregeld zodat we een stuk asfalt konden overslaan en direct aan de lunch konden beginnen bij een bootrestaurant dat dreef op de ingedamde Arda (Studen Kladenets).

uitzicht over ingedamde Arda (Studen Kladenets)

Na de lunch slingerden we ons via een fraai pad enkele tientallen meters boven de waterlijn naar de grote stuwdam bij Kardzhali. Bij twee eerdere gelegenheden konden we zonder problemen via een hekje die dam oplopen en onze route vervolgen maar als gevolg van de vluchtelingencrisis en toenemende terroristische dreiging waren we niet meer welkom op de stuwdam. Een vriendelijke bewaker toonde ons echter een zeker zo mooie alternatieve route naar onze slaapplek de particuliere verhuurders van Plamena.
’s Avonds gingen we in Kardzhali uit eten maar in klein gezelschap want zus Marieke had een acuut maagvirus opgelopen en vriend Rolf-Jan bleef solidair met haar achter in Plamena.

Derde etappe Kardzhali-Madrets

De volgende dag voelde Marieke zich onvoldoende hersteld om de lange wandeletappe naar Madrets mee te lopen dus ging zij samen met onze grote bagage per auto naar Madrets. Achteraf gezien een goede beslissing want niet alleen was zij daarna weer hersteld maar dit was ook qua weer duidelijk de minste dag met regen en lage temperaturen.

Stenen Bruiloft

Niettemin miste Marieke wel een paar mooie dingen onderweg zoals de bijzondere rotsformaties die bekend staan als de Stenen Bruiloft en het uitzicht bij Visoko Polyana over Fist Rock en Studen Kladenets. In Madrets werden we zeer hartelijk ontvangen door de Turks-Bulgaarse gastvrouw Sevda Ali. Haar visschotel (graatloos) geniet faam in de hele regio en was ondanks stevige concurrentie, mijn favoriete maaltijd van deze wandeltrip.

Vierde etappe Madrets-Gnyazdovo

Omdat ik vorige jaar in oktober hier ook al had gelopen met Marieke en Rolf-Jan wist ik dat ons vandaag een relatief lichte wandeletappe te wachten stond. We liepen grotendeels parallel aan het riviertje Perperek (de Goudrivier) die na vier maanden droogte weinig water bevatte. Probleemloos konden we door de bedding lopen en aan het begin van de middag waren we in het aan het stuwmeer gelegen Gnyazdovo (40 inwoners).
Eén van die 40 is onze gids Mihaela die een B&B is begonnen onder de naam Mihaela’s Lake Retreat. In de enquête die ik aan het eind van de reis zou afnemen bij mijn wandelaars eindigde dit onderkomen op de eerste plaats van alle accommodaties. Marianne en Annemie hadden er dan ook weinig problemen om de middagexcursie, de beklimming van Fist Rock, aan zich voorbij te laten gaan.

Misha, Annemie, Marja and Marianne with Fist rock op de achtergrond

Het pad omhoog was niet altijd even makkelijk te vinden maar de GPS van gastheer Vasko bracht uitkomst. Boven aangekomen cirkelden regelmatig groepjes gieren om ons heen en genoten we van het uitzicht.
Weer teruggekomen bij Mihaela’s Lake Retreat wachtte ons een heerlijke konijnenstoofschotel. Gastvrouw Mihaela is niet alleen gids, toeristisch adviseur, uitbaatster van haar eigen B&B maar ook de eigenaar van een konijnen/kinderboerderij.

Vijfde etappe Gnyazdovo-Arda complex

Bij Mihaela werd ons, naar mijn mening, ook het beste, meest gevarieerde ontbijt voorgeschoteld. Als ervaren gids weet Mihaela dat wandelaars bij het ontbijt niet noodzakelijkerwijs zitten te wachten op al te zware kost. Ik had met haar tevoren doorgesproken dat wandelen naar het volgende onderkomen, Arda-complex te lang zou zijn voor 1 dag en daar hadden we het volgende op verzonnen.
Per boot werden we opgehaald en omringd door groepen eenden ging het in een rustig vaartje dicht langs het natuurreservaat Studen Kladenets. Vanuit de boot telden we wel zo’n 40 herten die aan de waterkant kwamen drinken of speels aan het rennen of wellicht wel in paniek aan het rennen waren, want het jachtseizoen was in volle gang.
Na een klein uurtje varen werden we aan land gezet en probeerden onze weg te zoeken in dit lastige landschap vol inhammen en kloven, zonder gemarkeerde wandelroutes. Dit is één van de weinige keren dat we kort ‘verkeerd liepen’. Verkeerd liepen staat tussen aanhalingstekens want we kwamen per ongeluk bij een prachtig uitzichtpunt uit dus het plan is om de ‘verkeerde route’ erin te houden. Rond lunchtijd kwamen we in het plaatsje Byal Kladenec uit. Dat leek uitgestorven maar toen we voor een winkeltje onze eigen lunch aan het bereiden waren kwamen er plotseling uit alle hoeken en gaten mensen toegesneld waaronder de burgemeester/uitbater van de winkel. Deze beste man gaf ons niet alleen koffie en thee, maar ook een stempel in onze wandelpaspoorten en een lift naar het volgende dorp (Svetoslav).

Annemie, Marja, Marieke and Misha onderweg naar Byal Kladenec

Vanaf Svetoslav begonnen we aan mijn persoonlijke favoriete deel van de route, een licht dalend pad door een kloof met een riviertje aan de rechterhand. Na een uurtje verbreedt de kloof zich en komt de rivier uit in het stuwmeer Studen Kladenets. Vanaf het gelijknamige plaatsje is het zo’n 3 kilometer over de weg naar Rabovo. In Rabovo reden Annemie en Mihaela, de oudste en de jongste van ons gezelschap in een gecharterde auto naar eind punt Arda-complex. Wij hadden nog ruim een uur wandelen te gaan met zeer weidse uitzichten over de woest schuimende Arda en de bergketens links en rechts van ons.
Waarschijnlijk is het Ardacomplex  ’s zomers een levendig complex, met een zwembad en met families gevulde bungalows maar diep in oktober maakte het een wat kille, doodse indruk en het aanwezige personeel deed ook niet heel erg hun best om die indruk weg te nemen. Niet geheel verrassend eindigde dit onderkomen dan ook op de laatste plaats in de wandelaars enquête.

Zesde etappe Arda complex-Madzharovo

Vandaag hadden we weer wat experimenten gepland. We zouden proberen een lang stuk asfalt (zo’n 10 kilometer) te omzeilen door dicht langs de rivier de Arda te gaan lopen. Geen al te grote gok want Mihaela en ik hadden e.e.a. de dag tevoren al op Google Earth gecheckt. Het liep inderdaad op rolletjes dus dit is weer een mooie verbetering van de SultansTrail.

relaxen aan de oever van de Arda

Aan de oevers van de Arda hielden we ook een lange lunchbreak/siësta in het aangename herfstzonnetje. Met zonne-energie opgeladen begonnen we aan de middagetappe naar het gierendorp Madzharovo. Madzharovo was in het verleden altijd een mijnstadje maar die mijnen zijn zo langzamerhand niet meer rendabel of te vervuilend en allemaal gesloten. Dus moet de bevolking op zoek naar alternatieve middelen van bestaan.
Eén van de nieuwe initiatieven is het gierencentrum, die vogels voelen zich prima thuis rond de steile kliffen rondom het dorp en dat er vanuit het gierencentrum af en toe wat verse karkassen worden gedumpt zal het ook wel aantrekkelijker maken voor de gieren. Inderdaad zagen wij in deze omgeving regelmatig flinke groepen gieren rondcirkelen. Bij het gierencentrum tevens guesthouse werden we met taart en thee ontvangen door gastvrouw Nusha Nikolova die ik had doorgegeven dat mijn zus die dag haar 55ste verjaardag vierde.

Zevende etappe Madzharovo-Gornoselci

Dit was de etappe die ons vorige jaar zoveel hoofdbrekens had bezorgd dat we aan het eind van een dag ploeteren weer waren aanbeland op ons beginpunt. Nu had Mihaela haar enorme netwerk ingeschakeld en een lokale gids gevonden die ons het dorp uitleidde en de weg naar de lange, steile klim naar Gaberovo wees.
Dat Gaberovo was wel een aparte belevenis. Het dorp bestaat uit drie/vier huizen annex stallen en de dorpsstraat is volledig geplaveid met allerhande soorten poep. In eerste instantie zagen we weinig mensen maar des te meer geiten, koeien, honden en katten maar bij het verlaten van het dorp kwamen er net een paar jagers aangereden.
Na Gaberovo gingen we door naar Senoklas en ook dat wisten we zonder problemen te vinden en daarmee lijkt ook dit stuk SultansTrail een fikse verbetering te hebben ondergaan want bij eerdere expedities is het traject naar Senoklas, zo’n 12 kilometer, altijd over asfalt gelopen.

aankomst bij het dorp Gaberovo

Na Senoklas was de route een stuk eenvoudiger, een lang breed pad voerde ons rechtstreeks naar Gornoselci maar voordat we daar aankwamen wachtte ons nog een lange klim. Vlak voor het dorp werden we opgewacht door Todor Mitkov de man die voor ons geregeld dat we in het doorgaans verlaten Gornoselci konden overnachten.
De hartelijke gastvrouw (Maria) en haar echtgenoot van wie ik de naam ben vergeten staken direct een vuurtje voor ons aan en Todor begon te barbecueën. Menigeen liet zich de zelfgestookte rakia goed smaken en leidde dit bij enkele dames nog tot wat onschuldig gegiechel de waggelende Rolf-Jan belandde bijna in het vuur maar Todor die vond dat er wel genoeg vlees op het vuur had gelegen wist hem op te vangen. Toen wachtten Rolf-Jan nog de steile houten trap naar zijn slaapkamer maar ondersteund door Marieke bereikte hij zijn bed.

Achtste etappe Gornoselci-Ivayovgrad

Onze laatste wandeldag begon niet helemaal probleemloos. De nog niet geheel ontnuchterde Rolf-Jan nam de koppositie maar miste een afslag en raakte buiten ons beeld. Vanaf het moment dat we weer telefonisch contact met hem hadden, kon Marieke hem uitleggen hoe hij ons weer kon terugvinden en konden we weer met zijn zevenen verder.
Er was nog even een lastige passage daar waar rond een nieuwe hoogspanningsmast veel bos was gekapt en alle gekapte bomen botweg op het pad waren achtergelaten. We bereikten Pokovran waar we lunchten bij het katholieke kerkje en van de nonnen, thee, appels en een kerkelijke rondleiding kregen.

uitkijkpunt boven Ivaylovgrad vlnr Arjan, Marja, Rolf-Jan, Marieke and Marianne

Vanuit Pokovran wisten we een mooi pad omlaag te vinden naar de hoofdweg waar we een auto aanhielden die Annemie keurig afleverde bij ons hotel (Amira). De rest liep de laatste twee uur door deels door het mooie natuurreservaat Dupkata boven Ivaylovgrad. Door een met walnoten omzoomd weggetje liepen wij onze laatste meters van deze zeer geslaagde wandeltrip.
Arjan Schuiling Bulgarijecoördinator SultansTrail